Sevgili.

Sevgli var midir? Ask var midir? Sevgi var midir? Tüm bunlari hergün kendimize soruyoruz. Yakin oldugumuz kisiler sevgilimiz oluyor ve onlari seviyoruz diye adini ask koyuyoruz. Askim diyoruz. Cünkü o ask bizim saniyoruz. Ama ask evrensel bir seydir ve hickimseye ait degildir.

Ilk aylar mutlu olursun. Yeni seyler kesfedersin, aslinda sevmedigin özellikler bir insanda ne kadar tatli ne kadar cekici oldugunu anlarsin.
Her gün, her saat, her dakika, her saniye gercekten her ama her an yaninda olmak istersin. Hic bikmazsin. Öylece mal gibi oturup onu izlemek bile heyecanlandirabilir seni.

Her sey o kadar iyi gidiyor (sanirsin) ve ayriligi düsünüyorsun ama uzakta oldugunu düsünüyorsun. Gec ugrayacagini düsünüyorsun. Ve bir an hic beklenmedik bir anda anidan bir gece tam uykunun ortasinda bir telefon gelir. En adisi de budur ya. Telefondan ayrilmak.

6 ayi 6 dakikada bitirir mesela. 8 dakikada 8 ayi.
Önceden bu kadar koyacagini düsünmezdin. Cok sevinirdin aski bulduguna ama bu kadar acitacagini bilmezdin. Aklina bile gelmezdi.

Mahvoluyorsun belki su an ama hayat böyle. Ask bir sürgün. Bir yerde kalmiyor.
Üstelik o ayriligin sebebini bile anlamazsin aslinda ama hep boyun egersin.

O kadar isyan etsen de her seye o laflara boyun egersin.
Tamam dersin olur biter. Gercekten biter ama.

Kendin de biliyorsun hayatin devam ettigini ama nasil devam edecegini düsünmek seni kahrediyor. Deli ediyor adeta.
Hem cok üzgün hem de cok kizginsindir ama öylece de anlamis olursun ki..

Iliskiler hep boktan bir yalan. Hepsi bitiyor. Yillar süren iliskiler de bitiyor.

Kasmaya gerek yok. Istediginle sevis istediginle öpüs.
Sevgili diye adi sirf o'na baglanmana gerek de yok.

Hepsi bir hikaye, hepsi bir masal.